Uçağın kalkması ile birlikte heyecanlı bekleyiş başlamıştı.
Yolculuk benim için çok iyi geçmedi tabi ki. Doktorumun tavsiyelerine uyarak bol su içtim ve her saat başı yaklaşık 10 dk yürüdüm. Yolculuk boyunca bacaklarım çok fazla ağırmıştı. Ne kadar hareket etmeye çalışsam da, özellikle son 2-3 saat oldukça zor geçti. Uçağın oldukça dolu olması da boş olan koltuklara yayılma hayalimizi suya düşürmüştü.
17 saatlik yolculuğun ardından sonunda havaalanına varmıştık. Uçaktan indikten sonra pasaport kontrolüne kadar epey bir yürüdük.Bu sırada yürüyerek geçtiğimiz her noktada polis vardı. Yani sıkı kontroller uçaktan indikten hemen sonra başlıyordu.
Sonunda pasaport kontrol noktasına ulaştık. Kısa bir sıranı n ardından sıra bize gelmişti. Pasaport kontrol noktasında görevli polis memuru daha ben bankoya yaklaşırken karnımdan hamile olduğumu anladı. Hemen hamile olup olmadığımı sordu. Korktuğumuz başımıza gelmişti. Her ne kadar montum ve çantamla karnımı saklamaya çalışsam da başarılı olamamıştım. Polis memuru hemen sorular sormaya başladı. Neden geldiniz ? Hamilesin nasıl seyahat ediyorsun ? Vizeni hamileyken mi aldın ? Ne zaman döneceksiniz ? Neden hamileyken uçuyorsunuz ? Nerede kalacaksınız ? gibi birçok soruya maruz kaldık. Bütün sorulara sakinlikle cevap vermeye çalıştık.
Öncelikle 30 haftalık hamile olduğumu gösteren ingilizce doktor raporumu kendisine gösterdik. Ardından otel rezervasyonumuzun çıktısını ve dönüş biletimizi gösterdik. Neyse ki dönüş biletimizi geldiğimiz tarihten 1 ay sonrasına almıştık. İyi ki böyle yapmışız. Gerçekten çok işimize yaradı. Sonra biletimizin dönüş tarihini değiştirmiştik.
Polis memuru sadece doğum için gelip gelmediğimizi sormadı. Bunu zaten soramazdı. Fakat bu cevabı almak için birçok soru sormuştu. Sorduğu sorulardan biri de neden sadece 1 haftalık otel rezervasyonumuzun olduğuydu. Buna cevap olarak ise birçok şehri gezeceğimizi söyledik. Bu yüzden booking.com'u kullanacağımızı belirttik. Verdiğimiz tüm cevaplar memuru tatmin etmemişti. Burada önemli olan asla oraya doğum yapmak için geldiğinizi belli edecek bir cevap vermemeniz. Direkt olarak sorsalar bile kabul etmemeniz gerekiyor.
Fotoğraflarımızı çekip, parmak izlerimizi aldıktan sonra pasaportlarımızı bize vermedi. Orada bekleyen başka bir polis memuruna verdi. Memuru takip etmemizi söyledi. Bizde söylediği gibi memuru takip ettik. Memur bizi bekleme odasına götürdü. Pasaportlarımızı da bir bankoya teslim etti ve beklememizi söyledi. Oradaki başka bir memur pasaportlarımızla odadan çıktı.
Bekleme odasında toplam 1 saat boyunca bekledik. Odada bizimle birlikte bekleyen insanların konuşmalarından anladığımız kadarıyla çoğunun adı Muhammed'di. Neredeyse hepsi arap kökenliydi. Bizimle aynı uçaktan inip bekleyen 2 Türk kadın ve 2 çocuk vardı. Memurlar onlardan da kimin yanına geldilerse o kişinin çalışma iznini görmek istediklerini söylüyorlardı.
Bütün korktuğumuz şeyler başımıza gelmişti. Öyle endişeli bir şekilde sadece bekliyorduk. Bizi geri göndereceklerini düşünmeye başlamıştık artık. O kadar yolu nasıl tekrar geri döneceğimi düşünmeye başlamıştım bile. Sonra polis memuru pasaportlarımızı getirdi. Gidebileceğimizi söyledi. Bekleme odasından çıktık ve pasaportlara baktık. 6 ay geçerli kalış vizesinin mührünü gördükten sonra derin bir oh çektik. Hemen valizlerimizi alıp dışarı attık kendimizi.
Artık Los Angeles'daydık. Aksilikler olsa da sonunda gelebildik. O an bizden mutlusu yoktu gerçekten.
Aralık ayında İstanbul'dan buraya geldikten sonra hava sıcaklığı muhteşem gelmişti. Kış mevsimini hiç sevmiyorduk çünkü.
Hemen transfer için anlaştığımız firmaya ulaştık. Uçağın gecikmesi ve bizim fazladan 1 saat daha içeride bekletilmemizden dolayı araç epey beklemişti. Hemen araca binip otelimize doğru yola çıktık. Otele vardığımızda yola çıkalı neredeyse 24 saat olacaktı. Yorgunluk ve stres üst üste gelince iki kat fazla yorulmuştuk. Ertesi gün doktor randevumuz vardı. Hem de Mürvet Hanım ile tanışacaktık. Daha da heyecanlı günler başlamıştı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder